Zemsta myśliwego

No i wysłałem mu oświadczenie poniższej treści.

 „Ja, niżej podpisany Michał T., oświadczam, że niniejszym składam samokrytykę. Większość mojego życia nie jadłem mięsa, ponieważ jak kretyn dałem się nabrać propagandzie wegańskiej. Do tego stopnia, że byłem fanatykiem, totalnie zaślepionym na piękno polowania i jego społeczną doniosłość. Jako zadośćuczynienie składam darowiznę w wysokości 100 zł na rzecz PZŁ. Jednocześnie, wyrażam zgodę na publikacje niniejszego oświadczenia we wszelkich mediach razem z moim wizerunkiem utrwalonym w formie zdjęcia, przedstawiającym mnie w lesie z dzidą w ręku ubranego w skórzane gacie z bobra o numer za małe”.

Fajne oświadczenie, co? Niestety, na kolegę czekam do dziś. Żałuję jednak tych superdżemów, jakie miałem dostać od jego żony...

Haggis kontra wilki

To jeden aspekt polowania w dobie pandemii, a teraz kolej na drugi. Z uwagi na to, że nikt nie chce się ze mną spotykać, żyję na wygnaniu wraz z całą rodziną w leśniczówce. Dzięki czemu poluję więcej niż zwykle. „Grzejemy” tylko do lisów i dzików, więc wypada mi częściej raczyć się pięknem natury. Wczoraj jednak polowanie przyjęło zgoła inny obrót. Wybrałem się na łowy w miejsce, w którym już dawno nie byłem. Niegdyś polowałem tam z profesorem Arminem von T. Do dziś mam przed oczami, jak Armin raczy ołowiem sarnę oparty o balot słomy, a na sekundę przed strzałem szepcze: „Czuję się, jakbym był w plutonie egzekucyjnym”. Miejsce to jest mało dostępne, zazwyczaj polowałem schowany za pozostawionym balotem. Ten jednak po latach całkowicie się rozpadł i przestał dawać odpowiednią osłonę. Z uwagi na to, że lubię to miejsce, przeniosłem tam ambonę mającą iść do rozbiórki. Skróciłem nogi, zrobiłem nowy dach, wzmocniłem i jeszcze mi posłuży. Tak więc dotarłem na miejsce i obserwuję. Widoczność super, księżyc już góruje, a słonce dopiero zachodzi. Świat powoli zaczyna tracić barwy i robi się szary. W łowisku zapanowała totalna cisza. Nagle spostrzegam lisa idącego miedzą przy granicy z lasem. „Grzeję...”. Raczej dostał, choć nie padł w ogniu i wycofał się do lasu. Podczas przeładowania broni spostrzegłem jakiś ruch na lewo. Bez lornetki już nie widzę, więc podnoszę do oka Kahles Helię i moje oczy spoglądają prosto na… sam nie wiem… To wilk! Widziałem ich tropy, widziałem szkielety danieli i jeleni, ale nigdy na żywo! Po chwili dwa kolejne wychodzą na pole i idą wprost na mnie. Przyznaję, ciarki mi przeszły po plecach. Cały czas obserwuję, zatrzymują się na 30 metrów przed amboną siadają i się rozglądają. Pewnie myślą: „co to za huk w okolicy, kto śmie polować bez naszej zgody?”.

Przyznam, że sytuacja mnie tak zaskoczyła, że nie wiedziałem co robić. Czy one mogą być dla mnie niebezpieczne? Dobrze, że jest ta ambona, bo jakbym siedział za balotem, to byśmy na siebie chyba wpadli. Wilki nie dały mi czasu do namysłu. Wstały, lekko zmieniły kierunek i ruszyły wprost na moje auto, które zostawiłem w krzakach 100 metrow za mną. Hmm… Jak je stracę z oczu i potem będę miał iść do auta, to będzie, delikatnie mówiąc, pewien dyskomfort. Pierwsze do głowy mi przychodzi zagwizdać, na co wilki reagują podniesioną głową i zatrzymaniem. Wtedy przychodzi oświecenie – muszę im zrobić zdjęcie, bo mi koledzy nie uwierzą! Motam się na ambonie, walczę z zamkiem. Gdzie ten cholerny telefon? Niestety, bo gdy robiłem zdjęcie, uruchomiła się również lampa, co spowodowało, że wilki zawróciły do lasu, ale w żadnym wypadku nie uciekały. Po prostu odeszły, bo ktoś im w polowaniu przeszkadzał. Ostatecznie udało mi się zrobić jeszcze kilka zdjęć i film, ale wszystko w tragicznej jakości.